Lamentations 3

Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.

Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;

Tylko się na mię obórzył, a obrócił rękę swoję przez cały dzień.

Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.

Obudował mię a ogarnął żółcią i pracą;

W ciemnych miejscach posadził mię, jako tych, którzy dawno pomarli.

Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moje;

A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.

Ogrodził drogę moję ciosanym kamieniem, ścieszki moje wywrócił.

Jest jako niedźwiedziem czyhającym na mię, jako lwem w skrytościach.

Drogi moje odwrócił, owszem, rozszarpał mię, i uczynił mię spustoszoną.

Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.

Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.

Jestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez cały dzień.

Nasyca mię gorzkościami; upija mię piołunem.

Nadto pokruszył o kamyczki zęby moje, i pogrążył mię w popiele.

Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.

I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu.

Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.

Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja.

Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję.

Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego.

Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja.

Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.

Dobry jest Pan tym, którzy nań oczekują, duszy takowej, która go szuka.

Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.

Dobrze jest mężowi nosić jarzmo od dzieciństwa swego;

Który będąc opuszczony, cierpliwym jest w tem, co nań włożono;

Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;

Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.

Bo Pan na wieki nie odrzuca;

Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.

Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.

Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;

Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Najwyższego;

Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tem nie kocha.

Któż jest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?

Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?

Przeczżeby tedy sobie utyskiwać miał człowiek żyjący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoje.

Dowiadujmy się raczej, a badajmy się dróg naszych, nawróćmy się do Pana;

Podnieśmy serca i ręce nasze w niebo do Boga.

Myśmy wstąpili i staliśmy się odpornymi; przetoż ty nie odpuszczasz.

Okryłeś się zapalczywością, i gonisz nas, mordujesz, a nie szanujesz.

Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.

Za śmieci i za pomiotło położyłeś nas w pośrodku tych narodów.

Otworzyli na nas usta swoje wszyscy nieprzyjaciele nasi.

Strach i dół przyszedł na nas, spustoszenie i skruszenie.

Strumienie wód płyną z oczów moich, dla skruszenia córki ludu mojego.

Oczy moje płyną bez przestanku, przeto, że niemasz żadnej ulgi,

Ażby wejrzał i obaczył Pan z nieba.

Oczy moje trapią duszę moję dla wszystkich córek miasta mojego.

Łowili mię ustawicznie jako ptaka nieprzyjaciele moi bez przyczyny.

Wrzucili do dołu żywot mój, a przywalili mię kamieniem.

Wezbrały wody nad głową moją, i rzekłem: Jużci po mnie!

Wzywam imienia twego, o Panie! z dołu bardzo głębokiego.

Głos mój wysłuchiwałeś; nie zatulajże ucha twego przed wzdychaniem mojem, i przed wołaniem mojem.

Przybliżając się do mnie w dzień, któregom cię wzywał, mawiałeś: Nie bój się.

Zastawiałeś się, Panie! o sprawę duszy mojej, a wybawiałeś żywot mój.

Widzisz, o Panie! bezprawie, które mi się dzieje, osądźże sprawę moję.

Widzisz wszystkę pomstę ich, i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.

Słyszysz urąganie ich, o Panie! i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.

Słyszysz wargi powstawających przeciwko mnie, i przemyśliwanie ich przeciwko mnie przez cały dzień.

Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; jam zawżdy jest pieśnią ich.

Oddajże im nagrodę, Panie! według sprawy rąk ich;

Dajże im zatwardziałe serce, i przeklęstwo swe na nich;

Goń ich w zapalczywości, a zgładź ich, aby nie byli pod niebem twojem, o Panie!